Κάτι δικά μου

Πλησιάζει και φέτος η εποχή εκείνη που αφήνουμε κάτω τα μολύβια - εντάξει, παλαιού τύπου έκφραση το αναγνωρίζω, μια πιο δόκιμη φράση θα ήταν, απομακρυνόμαστε από τα πληκτρολόγια - για την καλοκαιρινή ανάπαυλα.  Θυμάμαι τον εαυτό μου κάθε χρόνο τέτοια εποχή να ξεκαθαρίζω τα inbox μου και να πετάω τις άχρηστες πληροφορίες της χρονιάς, κάτι που μου έδινε και μια ευκαιρία να ανατρέξω στο τί έχει συμβεί τους μήνες που πέρασαν. Φέτος το inbox μου είναι γεμάτο από ασυνήθιστα μηνύματα: links για συνδέσεις στο zoom, μαθήματα που τα παιδιά μου έπρεπε να κάνουν μόνα στο σπίτι και να υποβάλουν ηλεκτρονικά σε διάφορες πλατφόρμες, κωδικοί ηλεκτρονικών πληρωμών, επιβεβαιώσεις για αποστολές και παραδόσεις προιόντων που αναζήτησα και βρήκα online.. μια χρονιά, γεμάτη από διαδίκτυο. Το 2020. Η χρονιά του covid-19. Ανακαλώ στη μνήμη μου το τί περάσαμε ως ανθρωπότητα, ως χώρα και ως οικογένεια φέτος και εντυπωσιάζομαι από το πόσο μακρινά μου φαίνονται. Οι βαλίτσες των παιδιών είναι φτιαγμένες, έτοιμες...

I am sure most of us have paused to give this question some thought. 2020 is a year to remember. Not because it has marked the beginning of the new decade, the two 20s one next to the other promising a spectacular new start to the most optimistic among us. But obviously because of the pandemic and the lockdown, experienced almost across the world.  It has not been without cost that Greece has been featuring as a case study or an example of successful management of the covid crisis across the world. By cost, I do not mean the obvious economic or societal implications that we are beginning to witness here and across the world, and in fact we are quite unsure of, at a local and international level. By cost I mean mostly cost on a personal level, psychological level, as well as professional level. Being a mom of two kids, aged 6 and 9, and a professional at the same time, my well-organized routine everyday life fell apart in a matter of days. I could not have seen that coming, or hav...

Λατρεύω το διάβασμα. Ο Οδυσσέας είναι ο αγαπημένος ήρωας της κόρης μου. Έχοντας απορρίψει αποφασιστικά την Ιλιάδα, τις ατέρμονες μάχες και τους νεκρούς ήρωές της, επιμένει να διαβάζουμε ξανά και ξανά τις περιπέτειες του Οδυσσέα, ώσπου να φτάσει στην αγαπημένη του Ιθάκη. Και κάθε φορά, όταν το βιβλίο φτάνει στο τέλος του, η ίδια ερώτηση: Και μετά τί έγινε μαμά; Γιατί δεν λέει 'ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;' Προφανώς, γιατί το "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" απευθύνεται σε παιδιά που πιστεύουν στο happy end του παραμυθιού. Ο Αλέξης Τσίπρας, με το χθεσινό του διάγγελμα από την Ιθάκη, μάλλον στο ίδιο ακροατήριο απευθύνθηκε. Σε αυτούς που νομίζουν πως αρκεί μια ημερομηνία για να σηματοδοτήσει ένα happy end και μια νέα αρχή. Ή αρκεί ένα βιντεοσκοπημένο διάγγελμα χωρίς παλμό, χωρίς κοινό, χωρίς ψυχή, για να εμπνεύσει για τη συνέχεια. Ή αρκούν απλοϊκοί και γελοίοι παραλληλισμοί - Λαιστρυγόνες, Συμπληγάδες και τα λοιπά - για να στηθεί μια επικοινωνιακή φιέστα...

Η σημερινή ημέρα, Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015, θα αναφέρεται στην ιστορία ως η μέρα που στην Ελλάδα επιβλήθηκε ένα πρωτόγνωρο ως τώρα καθεστώς ελέγχου κεφαλαίων και τραπεζική αργία επτά ημερών.  Μάλιστα, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, βλέπω σε live streaming τη Συνέντευξη Τύπου του Προέδρου της Κομισιόν Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, την οποία παραχωρεί εκτάκτως για το ελληνικό ζήτημα. Του ίδιου Προέδρου που πήρε την πρωτοβουλία να δώσει στη δημοσιότητα, στα ελληνικά, το κείμενο της διαπραγμάτευσης μεταξύ των θεσμών και της Νέας Ελληνικής Κυβέρνησης, για την ενημέρωση του ελληνικού λαού, την ώρα που εσείς, κε Τσίπρα, κε Πρόεδρε της Νέας Ελληνικής Κυβέρνησης, όπως θέλετε να την αποκαλείτε, είχατε το θράσος να ζητήσετε από την Ελληνική Βουλή να εγκρίνει την πρότασή σας για δημοψήφισμα με το ερώτημα αν ο ελληνικός λαός συμφωνεί ή όχι με τα μέτρα που προτείνουν οι θεσμοί, χωρίς καν να μπείτε στον κόπο να τις προσκομίσετε στο ελληνικό κοινοβούλιο, παρά μόνο με τη μορφή ενός πρόχειρου κ...

Από το τεύχος 1438 του περιοδικού Marketing Week  Θα είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας – με κίνδυνο να παρεξηγηθώ. Οι εκλογές που έρχονται με ξενερώνουν. Λίγο γιατί τα έχουμε μπλέξει όλα μαζί – από την αυτοδιοίκηση και τα λούνα παρκ που λειτουργούν χωρίς άδεια, ως τον Τομ από τη Μεγάλη Βρετανία που μαζί με τους υπόλοιπους “ happy voting ” ευρωπαίους θα αποφασίσουν για το τι θα γίνει στην Ευρώπη ενώ εγώ αδιαφορώ… Λίγο γιατί με απειλούν ότι αν δεν ψηφίσω – και δεν ψηφίσω τη δική τους πρόταση, εννοείται – δεν θα έχουμε ισχυρό εταίρο στην κυβέρνηση, άρα δεν θα έχουμε κυβέρνηση, άρα θα έρθουν κι άλλες εκλογές το Σεπτέμβριο, άρα η χώρα θα μπει σε νέα περίοδο αστάθειας εκεί που όλα πάνε τόσο καλά… Και οι ψευτο-εκβιασμοί συνεχίζονται σε πολλά επίπεδα. Είπα κι εγώ λοιπόν να επιδείξω για λίγο συμπεριφορά σκεπτόμενου πολίτη και να ενημερωθώ, ελάχιστες ημέρες πριν από τις εκλογές, για τον προεκλογικό λόγο και τις θέσεις τριών τυχαία επιλεγμένων υποψηφίων για την Περιφέρεια Αττικής...

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στη στήλη PR Outsider του περιοδικού Marketing Week T. 1421 Τα δεδομένα κυρίες και κύριοι, τα δεδομένα! Τα ψηφιακά περίπτερα – newsstands, helios kiosk και όπως αλλιώς θα τα βρείτε στην ταμπλέτα σας – είναι η νέα πραγματικότητα. Το 46% των χρηστών που διαβάζουν περιοδικά με iPad (ή άλλους ηλεκτρονικούς αναγνώστες), διαβάζουν περισσότερα περιοδικά σε σχέση με το παρελθόν, σύμφωνα με έρευνα της American Association of Magazine Media (Νοέμβριος 2011). Η μεγάλη διείσδυση των tablets είναι η νέα κατάσταση και στη χώρα μας. Σύμφωνα με στοιχεία της Gfk που δημοσιεύθηκαν στην «Καθημερινή» το Μάρτιο του 2013, το 2013 η πώληση των tablets στην Ελλάδα θα ξεπεράσει τις 200.000, με σημαντικό παίχτη την apple και το iPad mini. Το 2012 οι πωλήσεις tablets συνολικά ανήλθαν στις 112.000, ενώ το iPad mini έχει πουλήσει το πρώτο τρίμηνο του 2013 πάνω από 12.000 τεμάχια. Η apple αναμένεται να κλείσει το 2013 στην Ελλάδα με μερίδιο αγοράς άνω του 40%. Τελευταίο αλ...

Δημοσιεύθηκε στο Marketing Week T. 1413 Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες αυτής της στήλης έχουν διαβάσει το (εξαιρετικό) αυτό βιβλίο του Βασιλείου Χριστόπουλου. Το θυμήθηκα όταν ξεκίνησα να επεξεργάζομαι τα περί ελληνικότητας – μέγα ζητούμενο της επικοινωνίας στις μέρες μας. Σήμερα, μικρές και μεγάλες εταιρίες, ελληνικές ή πολυεθνικές, μοιάζουν να δίνουν μια αγωνιώδη μάχη για να υπενθυμίσουν ή να διεκδικήσουν τη λεγόμενη ‘ελληνικότητά’ τους. Μια λέξη που, σας βεβαιώνω, αποτελεί ξεχωριστή παράγραφο κάθε new business brief προς εταιρία Δημοσίων Σχέσεων και κυρίαρχο αίτημα κάθε υφιστάμενου πελάτη. Τι ψάχνουν λοιπόν οι εταιρίες; Να αποδείξουν το πόσο ‘ελληνικές’ είναι. Πώς; Με μια ελληνική σημαία στο διαφημιστικό σποτάκι ή και στη συσκευασία των προϊόντων. Με συνεχείς αναφορές στο ποσοστό του ελληνικού ιδιοκτησιακού καθεστώτος που τις στηρίζει, στην ελληνική καταγωγή των πρώτων υλών από τις οποίες προέρχονται τα προϊόντα που διαθέτουν στην αγορά, στον αριθμό των Ελλήν...