Η Ιθάκη του Τσίπρα
Λατρεύω το διάβασμα. Ο Οδυσσέας είναι ο αγαπημένος ήρωας της κόρης μου. Έχοντας απορρίψει αποφασιστικά την Ιλιάδα, τις ατέρμονες μάχες και τους νεκρούς ήρωές της, επιμένει να διαβάζουμε ξανά και ξανά τις περιπέτειες του Οδυσσέα, ώσπου να φτάσει στην αγαπημένη του Ιθάκη.
Και κάθε φορά, όταν το βιβλίο φτάνει στο τέλος του, η ίδια ερώτηση:
Και μετά τί έγινε μαμά; Γιατί δεν λέει 'ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;'
Προφανώς, γιατί το "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" απευθύνεται σε παιδιά που πιστεύουν στο happy end του παραμυθιού. Ο Αλέξης Τσίπρας, με το χθεσινό του διάγγελμα από την Ιθάκη, μάλλον στο ίδιο ακροατήριο απευθύνθηκε. Σε αυτούς που νομίζουν πως αρκεί μια ημερομηνία για να σηματοδοτήσει ένα happy end και μια νέα αρχή. Ή αρκεί ένα βιντεοσκοπημένο διάγγελμα χωρίς παλμό, χωρίς κοινό, χωρίς ψυχή, για να εμπνεύσει για τη συνέχεια. Ή αρκούν απλοϊκοί και γελοίοι παραλληλισμοί - Λαιστρυγόνες, Συμπληγάδες και τα λοιπά - για να στηθεί μια επικοινωνιακή φιέστα χωρίς ουσία και περιεχόμενο.
Και μετά τί γίνεται κύριε Τσίπρα; Θα ζήσουμε καλύτερα;
Αμφιβάλλω. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ζήσουμε καλύτερα χωρίς παιδεία, με τα λαμπρά μυαλά αυτής της χώρας να έχουν φύγει ανεπιστρεπτί, με εμάς τους εναπομείναντες (που προφανώς δεν ανήκουμε στα λαμπρά μυαλά ή στα τολμηρά έστω, γιατί αν ανήκαμε δεν θα ήμασταν στην Ελλάδα το 2018) να προσπαθούμε μάταια να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της καθημερινότητας - δουλειά, σπίτι, οικογένεια - χωρίς να προσδοκούμε τίποτα. Απλώς για να συνεχίζεται η ζωή μας, χωρίς στόχο, χωρίς όραμα, χωρίς προοπτική.
Δεν το κρύβω, ανήκω στους απαισιόδοξους αυτού του κόσμου. Ανήκω σε αυτούς που συχνά πυκνά νοιώθουν ότι δεν τους χωράει ο τόπος γύρω τους. Τα τελευταία χρόνια, η αίσθηση αυτή γίνεται όλο και πιο έντονη. Είχα διαβάσει κάπου πως ο Οδυσσέας, αφού έμεινε λίγα χρόνια στην Ιθάκη και έζησε αυτό που διακαώς αναζητούσε κατά τη διάρκεια της απουσίας του, την αγάπη της πιστής Πηνελόπης, τη θαλπωρή της οικογένειας, έφυγε αναζητώντας νέες προκλήσεις, νέες περιπέτειες. Η Ιθάκη του Τσίπρα μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί. Με το φευγιό. Κι επειδή το φευγιό δεν είναι δυνατόν πάντα να λάβει την πραγματική (φυσική) του διάσταση, μπορεί να είναι φευγιό της ψυχής και του μυαλού. Μια καθημερινή απόδραση, με όποιον τρόπο. Για να συνεχίζεται η ζωή μας, όσο πιο ανώδυνα μπορεί, για μας και τους γύρω μας.
Και κάθε φορά, όταν το βιβλίο φτάνει στο τέλος του, η ίδια ερώτηση:
Και μετά τί έγινε μαμά; Γιατί δεν λέει 'ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;'
Προφανώς, γιατί το "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" απευθύνεται σε παιδιά που πιστεύουν στο happy end του παραμυθιού. Ο Αλέξης Τσίπρας, με το χθεσινό του διάγγελμα από την Ιθάκη, μάλλον στο ίδιο ακροατήριο απευθύνθηκε. Σε αυτούς που νομίζουν πως αρκεί μια ημερομηνία για να σηματοδοτήσει ένα happy end και μια νέα αρχή. Ή αρκεί ένα βιντεοσκοπημένο διάγγελμα χωρίς παλμό, χωρίς κοινό, χωρίς ψυχή, για να εμπνεύσει για τη συνέχεια. Ή αρκούν απλοϊκοί και γελοίοι παραλληλισμοί - Λαιστρυγόνες, Συμπληγάδες και τα λοιπά - για να στηθεί μια επικοινωνιακή φιέστα χωρίς ουσία και περιεχόμενο.
Και μετά τί γίνεται κύριε Τσίπρα; Θα ζήσουμε καλύτερα; Αμφιβάλλω. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ζήσουμε καλύτερα χωρίς παιδεία, με τα λαμπρά μυαλά αυτής της χώρας να έχουν φύγει ανεπιστρεπτί, με εμάς τους εναπομείναντες (που προφανώς δεν ανήκουμε στα λαμπρά μυαλά ή στα τολμηρά έστω, γιατί αν ανήκαμε δεν θα ήμασταν στην Ελλάδα το 2018) να προσπαθούμε μάταια να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της καθημερινότητας - δουλειά, σπίτι, οικογένεια - χωρίς να προσδοκούμε τίποτα. Απλώς για να συνεχίζεται η ζωή μας, χωρίς στόχο, χωρίς όραμα, χωρίς προοπτική.
Δεν το κρύβω, ανήκω στους απαισιόδοξους αυτού του κόσμου. Ανήκω σε αυτούς που συχνά πυκνά νοιώθουν ότι δεν τους χωράει ο τόπος γύρω τους. Τα τελευταία χρόνια, η αίσθηση αυτή γίνεται όλο και πιο έντονη. Είχα διαβάσει κάπου πως ο Οδυσσέας, αφού έμεινε λίγα χρόνια στην Ιθάκη και έζησε αυτό που διακαώς αναζητούσε κατά τη διάρκεια της απουσίας του, την αγάπη της πιστής Πηνελόπης, τη θαλπωρή της οικογένειας, έφυγε αναζητώντας νέες προκλήσεις, νέες περιπέτειες. Η Ιθάκη του Τσίπρα μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί. Με το φευγιό. Κι επειδή το φευγιό δεν είναι δυνατόν πάντα να λάβει την πραγματική (φυσική) του διάσταση, μπορεί να είναι φευγιό της ψυχής και του μυαλού. Μια καθημερινή απόδραση, με όποιον τρόπο. Για να συνεχίζεται η ζωή μας, όσο πιο ανώδυνα μπορεί, για μας και τους γύρω μας.
Σχόλια