Σχιζοφρένεια
Το σκεπτικό: ένας φορέας προβληματικός, αδιαφανής και σπάταλος, δεν μπορεί να εξυγιανθεί εν τη λειτουργία του, άρα κλείνει για να δημιουργηθεί στη θέση του ένας νέος, σύγχρονος και υγιής οργανισμός, που θα μπορεί να ανταποκρίνεται στις συνθήκες και τα ζητούμενα της εποχής.
Άμεσο αποτέλεσμα: 2500 και πλέον άνθρωποι άνεργοι, σε μια νύχτα. Παρεπιπτόντως, η τρόικα τον τελευταίο καιρό ζητά επίμονα να απολυθούν 2500 άτομα άμεσα, προκειμένου η Ελλάδα να παραμείνει στο Μνημόνιο. Τυχαίο; δεν νομίζω.
Επόμενο βήμα: σύσταση της ΝΕΡΙΤ, δημοσίευση του σχετικού σχεδίου νόμου προς διαβούλευση την ίδια ημέρα στο διαδίκτυο και υποσχέσεις για συγκεκριμένο και σαφές σχέδιο για τη νέα εποχή ητς Δημόσιας Τηελόρασης.
Εχθές το βράδυ, ως αργά, αναζητούσα ραδιοφωνικούς σταθμούς που μετέδιδαν τα νεότερα για την ΕΡΤ για να καταλάβω τί συμβαίνει. Η αναζήτηση που θύμιζε τις διηγήσεις των γονιών μου για τι τί συνέβαινε επί χούντας, και τις διηγήσεις των παπούδων μου για το τί συνέβαινε στην κατοχή. Σκιάχτηκα. Το επόμενο βήμα ποιό θα είναι; Α, ναι, θα μπαίνουν με το ΑΦΜ μας στους τραπεζικούς μας λογαριασμούς για να παίρνουν τα χρήματα που χρωστάμε στο δημόσιο. Θα κάνουν κατασχέσεις στα (όποια) περιουσιακά μας στοιχεία με συνοπτικές διαδικασίες, και βέβαια θα εξακολουθούν να παρακολουθούν τις (όποιες) καθημερινές συνήθειες, συναλλαγές και επικοινωνίες μας μέσω διαδικτύου, κινητών τηλεφώνων κτλ.
Έχω βρεθεί άνεργη σε μια νύχτα και ξέρω πώς είναι. Δεν το εύχομαι σε κανέναν. Δεν έχω υπάρξει λαμόγιο αλλά δεν μου κάνει εντύπωση γιατί κάποιοι γίνηκαν. Ούτε μου κάνει εντύπωση γιατί το (αποκαλούμενο ως) σύστημα εξακολουθεί να θρέφει τέτοια λαμόγια. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ποιά είναι η επόμενη ημέρα για όλους εμάς. Για όσους δούλεψαν και εξακολουθούν να (θέλουν να) δουλεύουν σκληρά για να πετύχουν κάτι καλύτερο. Για όσους ακόμα θέλουν να ζήσουν σε μια καλύτερη χώρα, σε μια χώρα που μας αξίζει.
Εχθές, 11 Ιουνίου 2013, ήταν μια θαυμάσια ημέρα. Έκανα ένα μεσημεριανό μπάνιο στη Βουλιαγμένη. Μου έκανε εντύπωση πόσοι νέοι και νέες ήταν εκεί, σε μια πλαζ κατάμεστη, μεσημέρι Τρίτης, εργάσιμης ημέρας. Σκέφτηκα τα ποσοστά της ανεργίας στην Ελλάδα. Πάνω από ένας στους δυο Έλληνες άνεργους. Τους είδα, ήταν εκεί, στην παραλία.
Κι όμως, εχθές το μεσημέρι απολάμβανα τη δυνατότητα να ζω σε αυτή τη χώρα. Στην ίδια, που πρόσθεσε στο ενεργητικό της μέσα σε μια νύχτα άλλους 2500 ανέργους. Στην ίδια χώρα που, από τη μια στιγμή στην άλλη, σε κάνει να την απεχθάνεσαι. Σχιζοφρένεια.
Σχόλια