Κάτι δικά μου

Από το τεύχος 1438 του περιοδικού Marketing Week  Θα είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας – με κίνδυνο να παρεξηγηθώ. Οι εκλογές που έρχονται με ξενερώνουν. Λίγο γιατί τα έχουμε μπλέξει όλα μαζί – από την αυτοδιοίκηση και τα λούνα παρκ που λειτουργούν χωρίς άδεια, ως τον Τομ από τη Μεγάλη Βρετανία που μαζί με τους υπόλοιπους “ happy voting ” ευρωπαίους θα αποφασίσουν για το τι θα γίνει στην Ευρώπη ενώ εγώ αδιαφορώ… Λίγο γιατί με απειλούν ότι αν δεν ψηφίσω – και δεν ψηφίσω τη δική τους πρόταση, εννοείται – δεν θα έχουμε ισχυρό εταίρο στην κυβέρνηση, άρα δεν θα έχουμε κυβέρνηση, άρα θα έρθουν κι άλλες εκλογές το Σεπτέμβριο, άρα η χώρα θα μπει σε νέα περίοδο αστάθειας εκεί που όλα πάνε τόσο καλά… Και οι ψευτο-εκβιασμοί συνεχίζονται σε πολλά επίπεδα. Είπα κι εγώ λοιπόν να επιδείξω για λίγο συμπεριφορά σκεπτόμενου πολίτη και να ενημερωθώ, ελάχιστες ημέρες πριν από τις εκλογές, για τον προεκλογικό λόγο και τις θέσεις τριών τυχαία επιλεγμένων υποψηφίων για την Περιφέρεια Αττικής...

11 Ιουνίου 2013: η ημερομηνία που η τρικομματική κυβέρνηση της χώρας, αποτελούμενη όχι μόνο από συντηρητικά σκεπτόμενους (και φασιστικά δρώντες) πολιτικούς αλλά και από τους (λεγόμενους) σοσιαλιστές και αριστερούς, αποφασίζει να κατεβάσει το σήμα της Δημόσιας Τηλεόρασης της χώρας. Το σκεπτικό: ένας φορέας προβληματικός, αδιαφανής και σπάταλος, δεν μπορεί να εξυγιανθεί εν τη λειτουργία του, άρα κλείνει για να δημιουργηθεί στη θέση του ένας νέος, σύγχρονος και υγιής οργανισμός, που θα μπορεί να ανταποκρίνεται στις συνθήκες και τα ζητούμενα της εποχής. Άμεσο αποτέλεσμα: 2500 και πλέον άνθρωποι άνεργοι, σε μια νύχτα. Παρεπιπτόντως, η τρόικα τον τελευταίο καιρό ζητά επίμονα να απολυθούν 2500 άτομα άμεσα, προκειμένου η Ελλάδα να παραμείνει στο Μνημόνιο. Τυχαίο; δεν νομίζω. Επόμενο βήμα: σύσταση της ΝΕΡΙΤ, δημοσίευση του σχετικού σχεδίου νόμου προς διαβούλευση την ίδια ημέρα στο διαδίκτυο και υποσχέσεις για συγκεκριμένο και σαφές σχέδιο για τη νέα εποχή ητς Δημόσιας Τηελόρασης. Εχθές...

Δημοσιεύθηκε στο Marketing Week T. 1413 Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες αυτής της στήλης έχουν διαβάσει το (εξαιρετικό) αυτό βιβλίο του Βασιλείου Χριστόπουλου. Το θυμήθηκα όταν ξεκίνησα να επεξεργάζομαι τα περί ελληνικότητας – μέγα ζητούμενο της επικοινωνίας στις μέρες μας. Σήμερα, μικρές και μεγάλες εταιρίες, ελληνικές ή πολυεθνικές, μοιάζουν να δίνουν μια αγωνιώδη μάχη για να υπενθυμίσουν ή να διεκδικήσουν τη λεγόμενη ‘ελληνικότητά’ τους. Μια λέξη που, σας βεβαιώνω, αποτελεί ξεχωριστή παράγραφο κάθε new business brief προς εταιρία Δημοσίων Σχέσεων και κυρίαρχο αίτημα κάθε υφιστάμενου πελάτη. Τι ψάχνουν λοιπόν οι εταιρίες; Να αποδείξουν το πόσο ‘ελληνικές’ είναι. Πώς; Με μια ελληνική σημαία στο διαφημιστικό σποτάκι ή και στη συσκευασία των προϊόντων. Με συνεχείς αναφορές στο ποσοστό του ελληνικού ιδιοκτησιακού καθεστώτος που τις στηρίζει, στην ελληνική καταγωγή των πρώτων υλών από τις οποίες προέρχονται τα προϊόντα που διαθέτουν στην αγορά, στον αριθμό των Ελλήν...