Περί απώλειας ...

Ξυπνάς ένα πρωί και ένας άνθρωπος έχει φύγει από τη ζωή.

Σιγά το πράγμα, αυτό συμβαίνει καθημερινά.

Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς πως δεν θα ξαναδείς το φωτεινό της χαμόγελο, δεν θα ακούσεις ποτέ πια εκείνη τη γάργαρη φωνή να σου λέει "καλημέρα ομορφιά!!!" ... να σε προσκαλεί για καφέ... για να τα πείτε...

Δεν θα σε ξαναπάρει τηλέφωνο φεύγοντας από το γραφείο αν σε ρωτήσει πού είσαι, πώς ήταν η μέρα σου... δεν θα ξαναπάτε μαζί για μπάνιο, ούτε για ποτάκι (μου το χρωστάς εκείνο το ποτάκι, η μάλλον εγώ στο χρωστάω και δεν θα μπορέσω να στο προσφέρω...)

Ξυπνάς ένα πρωί και ένας άνθρωπος έχει φύγει από τη ζωή. Όχι ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος, ένας δικός σου, αγαπημένος άνθρωπος.

Και τότε όλα αυτά που σε απασχολούσαν και θεωρούσες σημαντικά την προηγούμενη μέρα παύουν να έχουν την παραμικρή σημασία. Οι φόβοι σου, οι ανασφάλειές σου, οι επιθυμίες σου, παύουν να έχουν δύναμη. Μόνο η απώλεια. Μόνο ένα ΠΟΤΕ, με κεφαλαία γράμματα, γιατί από σήμερα δεν θα σε ξαναδώ πολυαγαπημένη μου Σώτια ποτέ.

Και αυτό το ποτέ είναι οριστικό. Αδιαπραγμάτευτο. Αμετακίνητο.

Το μόνο βέβαιο λένε είναι ο θάνατος.

Γιατί τόσο γρήγορα, γιατί τόσο νωρίς;

Δεν υπάρχει απάντηση. Δεν θα την πάρουμε, ποτέ.

Καλό σου ταξίδι.