Κάτι δικά μου

Ξυπνάς ένα πρωί και ένας άνθρωπος έχει φύγει από τη ζωή. Σιγά το πράγμα, αυτό συμβαίνει καθημερινά. Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς πως δεν θα ξαναδείς το φωτεινό της χαμόγελο, δεν θα ακούσεις ποτέ πια εκείνη τη γάργαρη φωνή να σου λέει "καλημέρα ομορφιά!!!" ... να σε προσκαλεί για καφέ... για να τα πείτε... Δεν θα σε ξαναπάρει τηλέφωνο φεύγοντας από το γραφείο αν σε ρωτήσει πού είσαι, πώς ήταν η μέρα σου... δεν θα ξαναπάτε μαζί για μπάνιο, ούτε για ποτάκι (μου το χρωστάς εκείνο το ποτάκι, η μάλλον εγώ στο χρωστάω και δεν θα μπορέσω να στο προσφέρω...) Ξυπνάς ένα πρωί και ένας άνθρωπος έχει φύγει από τη ζωή. Όχι ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος, ένας δικός σου, αγαπημένος άνθρωπος. Και τότε όλα αυτά που σε απασχολούσαν και θεωρούσες σημαντικά την προηγούμενη μέρα παύουν να έχουν την παραμικρή σημασία. Οι φόβοι σου, οι ανασφάλειές σου, οι επιθυμίες σου, παύουν να έχουν δύναμη. Μόνο η απώλεια. Μόνο ένα ΠΟΤΕ, με κεφαλαία γράμματα, γιατί από σήμερα δεν θα σε ξαναδώ πολυα...

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας (και κάτι) από τη φονική πυρκαγιά στον Νέο Βουτζά και το Μάτι της Αττικής. Ο μέχρι στιγμής επίσημος απολογισμός κάνει λόγο για 97 νεκρούς  . Τα ανθρώπινα δράματα ασύλληπτα, οι ανθρώπινες ιστορίες αλληλεγγύης επίσης. Πολυαγαπημένη μου φίλη που μένει στην περιοχή του Νέου Βουτζά και έζησε την πυρκαγιά από κοντά μου μετέφερε από κοντά την εμπειρία της. Δεν έχει νόημα να γράψω εδώ τα όσα μου είπε. Η καταβεβλημένη της όψη, το αδυνατισμένο της κορμί, η μαυρίλα κάτω από τα μάτια, μόνιμα εκεί τον τελευταίο μήνα, όπως λέει η ίδια, καθώς είναι αδύνατο να κοιμηθεί, να ξεκουραστεί, να ξεφύγει, μαρτυρά το τί έζησαν οι άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί. Και η φίλη μου είναι σαφώς από τους τυχερούς, γιατί επέζησε, το σπίτι της έχει υποστεί μικρές ζημιές και τα αγαπημένα της πρόσωπα είναι όλα καλά στην υγεία τους. Καθώς λοιπόν επιστρέφουμε σταδιακά στις εστίες μας (που δεν έχουν καταστραφεί), στις δουλειές μας (που μας περιμένουν με τις εκκρεμότητες που αφήσαμε άλυτες κι άλλ...

Λατρεύω το διάβασμα. Ο Οδυσσέας είναι ο αγαπημένος ήρωας της κόρης μου. Έχοντας απορρίψει αποφασιστικά την Ιλιάδα, τις ατέρμονες μάχες και τους νεκρούς ήρωές της, επιμένει να διαβάζουμε ξανά και ξανά τις περιπέτειες του Οδυσσέα, ώσπου να φτάσει στην αγαπημένη του Ιθάκη. Και κάθε φορά, όταν το βιβλίο φτάνει στο τέλος του, η ίδια ερώτηση: Και μετά τί έγινε μαμά; Γιατί δεν λέει 'ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;' Προφανώς, γιατί το "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" απευθύνεται σε παιδιά που πιστεύουν στο happy end του παραμυθιού. Ο Αλέξης Τσίπρας, με το χθεσινό του διάγγελμα από την Ιθάκη, μάλλον στο ίδιο ακροατήριο απευθύνθηκε. Σε αυτούς που νομίζουν πως αρκεί μια ημερομηνία για να σηματοδοτήσει ένα happy end και μια νέα αρχή. Ή αρκεί ένα βιντεοσκοπημένο διάγγελμα χωρίς παλμό, χωρίς κοινό, χωρίς ψυχή, για να εμπνεύσει για τη συνέχεια. Ή αρκούν απλοϊκοί και γελοίοι παραλληλισμοί - Λαιστρυγόνες, Συμπληγάδες και τα λοιπά - για να στηθεί μια επικοινωνιακή φιέστα...