Η Ελλάδα της κρίσης, η Αθήνα της παρακμής, οι Έλληνες της ελπίδας
Είναι μίζερα και παρακμιακά τα όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται καθημερινά στη χώρα αυτή. Πρωτοσέλιδα σε όλες τις εφημερίδες και τα ειδησεογραφικά portals του κόσμου, όχι τώρα, αλλά εδώ και μήνες, με μια πρωτοφανή αρνητική κάλυψη που - ουσιαστικά - αφήνει έκθετη τη χώρα σε μια χωρίς προηγούμενο κρίση όχι μόνο οικονομική, κοινωνική ή πολιτική, αλλά και κρίση της διεθνούς εικόνας της.
Η Αθήνα του Παρθενώνα, η Αθήνα του νέου Μουσείου της Ακρόπολης, η Αθήνα ως city break - wanna be - προορισμός έχει μετατραπεί στην Αθήνα των καθημερινών διαδηλώσεων, στην Αθήνα των βίαιων συγκρούσεων, στην Αθήνα των 30 τόνων μπάζων που άφησαν πίσω τους οι τελευταίες οδομαχίες στο κέντρο της πόλης.
Τί να πει και ο Ιάπωνας τουρίστας; "Φοβόμουν λίγο στην αρχή, αλλά νομίζω πως τώρα τα πράγματα είναι εντάξει". Είναι, μέχρι την επόμενη διαδήλωση. Οι φίλοι μου από το εξωτερικό, που ακούν τις ανταποκρίσεις των δικών τους ΜΜΕ, μου στέλνουν μηνύματα και με ρωτούν "αν είμαι εντάξει". Τους καλώ να έρθουν το καλοκαίρι και το σκέφτονται - νομίζω πως μάλλον το αποφεύγουν.
Τί θα μείνει πίσω όταν όλα αυτά τελειώσουν, ή μειωθούν σε ένταση; Νομίζω μια άνευ προηγουμένου κρίση της ίδιας της εικόνας και της ταυτότητας της χώρας. Λίγη σημασία μπορεί να έχει αυτό σήμερα για τους περισσότερους Έλληνες, που αγωνίζονται να επιβιώσουν, να τα βγάλουν πέρα, να μη χάσουν τις δουλειές τους. Δυστυχώς, όμως, στο σημερινό παγκόσμια ανταγωνιστικό περιβάλλον, η καταστροφή της φήμης της χώρας, η οποία συντελείται αργά και σταθερά τον τελευταίο καιρό, θα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες για τον τρόπο που όλοι μας θα ζήσουμε στο μέλλον.
Υπάρχει ελπίδα; Για μένα η μοναδική και τελευταία ελπίδα είμαστε όλοι εμείς, όλοι οι Έλληνες που επιθυμούν κάτι καλύτερο. Οι Έλληνες που επιθυμούν να οραματιστούν, οι ΄Ελληνες που επιθυμούν να ζήσουν σε καλύτερες συνθήκες, οι Έλληνες που επιθυμούν, ο καθένας ατομικά αλλά και όλοι μαζί, συλλογικά, να συνεργαστούν, να εμπνεύσουν και να δημιουργήσουν νέες αρχές, νέες αφετηρίες, νέες συνθήκες.
Η Αθήνα του Παρθενώνα, η Αθήνα του νέου Μουσείου της Ακρόπολης, η Αθήνα ως city break - wanna be - προορισμός έχει μετατραπεί στην Αθήνα των καθημερινών διαδηλώσεων, στην Αθήνα των βίαιων συγκρούσεων, στην Αθήνα των 30 τόνων μπάζων που άφησαν πίσω τους οι τελευταίες οδομαχίες στο κέντρο της πόλης.
Τί να πει και ο Ιάπωνας τουρίστας; "Φοβόμουν λίγο στην αρχή, αλλά νομίζω πως τώρα τα πράγματα είναι εντάξει". Είναι, μέχρι την επόμενη διαδήλωση. Οι φίλοι μου από το εξωτερικό, που ακούν τις ανταποκρίσεις των δικών τους ΜΜΕ, μου στέλνουν μηνύματα και με ρωτούν "αν είμαι εντάξει". Τους καλώ να έρθουν το καλοκαίρι και το σκέφτονται - νομίζω πως μάλλον το αποφεύγουν.
Τί θα μείνει πίσω όταν όλα αυτά τελειώσουν, ή μειωθούν σε ένταση; Νομίζω μια άνευ προηγουμένου κρίση της ίδιας της εικόνας και της ταυτότητας της χώρας. Λίγη σημασία μπορεί να έχει αυτό σήμερα για τους περισσότερους Έλληνες, που αγωνίζονται να επιβιώσουν, να τα βγάλουν πέρα, να μη χάσουν τις δουλειές τους. Δυστυχώς, όμως, στο σημερινό παγκόσμια ανταγωνιστικό περιβάλλον, η καταστροφή της φήμης της χώρας, η οποία συντελείται αργά και σταθερά τον τελευταίο καιρό, θα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες για τον τρόπο που όλοι μας θα ζήσουμε στο μέλλον.
Υπάρχει ελπίδα; Για μένα η μοναδική και τελευταία ελπίδα είμαστε όλοι εμείς, όλοι οι Έλληνες που επιθυμούν κάτι καλύτερο. Οι Έλληνες που επιθυμούν να οραματιστούν, οι ΄Ελληνες που επιθυμούν να ζήσουν σε καλύτερες συνθήκες, οι Έλληνες που επιθυμούν, ο καθένας ατομικά αλλά και όλοι μαζί, συλλογικά, να συνεργαστούν, να εμπνεύσουν και να δημιουργήσουν νέες αρχές, νέες αφετηρίες, νέες συνθήκες.
Σχόλια