Τα δυο (τουλάχιστον) πρόσωπα της σημερινής Ελλάδας

Εχθές, ήμουν ευτυχισμένη. Γιορτάσαμε μαζί με όλη την ανθρωπότητα τα 2500 χρόνια από την πρώτη Μαραθώνια διαδρομή, με την (απίστευτη!) συμμετοχή 12000 ανθρώπων από 88 χώρες του κόσμου που ήρθαν στην Ελλάδα, στην Αθήνα για να τρέξουν τα 42 μοναδικά χιλιόμετρα της κλασικής διαδρομής. Χειροκροτούσα μαζί με τους Αθηναίους, χάζευα τα παιδιά που, στημένα στην άλλη πλευρά του πεζοδρομίου, έτειναν τη μικρή τους παλάμη στους δρομείς για να συναντήσει τη δική τους, εκφράζοντας με τον τρόπο αυτό τον ενθουσιασμό τους. Φανταζόμουν τα μικρά αυτά παιδιά να μεγαλώνουν με τις μνήμες αυτές και να γίνονται με τη σειρά τους αθλητές, αγωνιστές, οραματιστές. Στημένοι εκεί, στην άκρη του δρόμου, αναζητούσαμε το όνομα κάθε δρομέα για να του δώσουμε θάρρος φωνάζοντας το όνομα του, μπράβο Τίνα, μπράβο Γιάννη, μπράβο Αλεχάνδρο, μπράβο Τζον! Και λίγο αργότερα, στον τερματισμό, στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο, καθισμένοι με τον άνδρα μου στο πέταλο, ο ένας βυθισμένος στην αγκαλιά του άλλου και στις αναμνήσεις μας, αναπολούσαμε παλιές στιγμές, στιγμές της πιο όμορφης Αθήνας που έχω γνωρίσει ποτέ, της Αθήνας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004... Σκεφτόμουν πόσο η χθεσινή μέρα, με τον ήλιο να λάμπει, τη μεγαλοσύνη του αττικού ουρανού να μας περιβάλει, τα χρώματα, τις ζητωκραυγιές, τις μουσικές, τη χαρά να πλημμυρίζει το Στάδιο, ήταν αντάξια της Αθήνας, αντάξια του τί είναι η Ελλάδα στην καρδιά μου... Σκεφτόμουν πως δεν υπάρχει πιο απόλυτος τρόπος να στείλει κανείς ένα παγκόσμιο, πανανθρώπινο, καθολικό μήνυμα γιορτής, συμμετοχής, ειρήνης και ασφάλειας...



Ναι, είπα και ασφάλειας. Και απόψε, ανοίγοντας την τηλεόραση για να δω τα βραδυνά δελτία ειδήσεων, μαθαίνω για μια άλλη ομάδα νέων παιδιών, τους βλέπω στην οθόνη χωρίς να κατονομάζονται αλλά να κατηγοριοποιούνται ... ύποπτοι για τρομοκρατία... και με την είδηση ότι ένα από τα δέματα που εξουδετέρωσε η αντιτρομοκρατική στο Παγκράτι επρόκειτο να σταλεί στο Γάλλο Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, με εμφανιζόμενο αποστολέα τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλο, επανέρχομαι στη θλιβερή, καθημερινή πραγματικότητα: τρομοκρατία, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, σκοτάδι. Η αρνητική είδηση για την Ελλάδα κάνει για μια φορά ακόμα το γύρο του κόσμου, τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία θυμούνται τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, την απώλεια της ζωής του υπασπιστή του τέος Υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοίδη και όλα αυτά που αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας και σβήνουν το χθεσινό, λαμπερό, Αττικό ήλιο...

Πού πάει η χώρα αυτή, χωρίς στρατηγική; Τί έχουμε να περιμένουμε; Το σκοτάδι ή το φως; Ποιός θα εμπνεύσει και θα κινητοποιήσει για να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, όλοι μας; Και πότε όλοι μας θα αρχίσουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, σε κάθε έκφραση της ζωής μας, επαγγελματικής, προσωπικής, κοινωνικής; Πότε;