Αναρωτιέμαι αν είναι μόνο η θέα που ξεκουράζει το μάτι και το μυαλό. Η ό,τι τη συνοδεύει. Η ανεμελιά. Η ξεκούραση. Η αίσθηση ότι δεν χρειάζεται να κάνω κάτι, να είμαι κάπου, να είμαι με κάποιον, ή με κάποιους. Η βεβαιότητα ότι, αυτή η δεδομένη χρονική στιγμή είναι απόλυτα δική μου και εγώ είμαι δοσμένη εκεί. Είχε κάτι το απόλυτο το φετινό καλοκαίρι. Έγινε το κέντρο μου. Ή μάλλον εγώ επέτρεψα στον εαυτό μου να με ακούσει, να με φροντίσει, να μου κάνει καλό. Χωρίς πρόγραμμα, αλλά με προγραμματισμό, χωρίς ανασφάλειες, αλλά με πολλά ερωτήματα, που τέθηκαν γενναία και περιμένουν κάποια απάντηση. Ή και όχι. Αρκεί το ότι τέθηκαν. Κυρίως, όμως, και ίσως το πιο σημαντικό, η θέα που προσφέρει κανείς στα μέσα του ήταν αυτή που κυριάρχησε. Η ευκαιρία να ακούσω τη φωνή μου, αυτή τη μικρή εσωτερική φωνή που όλοι ξέρουμε πως διαθέτουμε αλλά με πολύ προσπάθεια και κόπο έχουμε καταφέρει να σιωπίσουμε. Η φωνή, το κέντρο μου. Η αλήθεια μου. Η θέα και η θάλασσα μέσα μου. Τί άλλο άραγε υπάρχει ε...
Σχόλια