Κάτι δικά μου

Δεν είχα ιδέα για τον τύπο αυτό που τόσο όμορφα, τίμια και απενοχοποιημένα έχει αποτυπώσει τη σοφία των μικρών παιδιών για την αγάπη. Δεν είχα ιδέα για τον Λάμπρο Φισφή, stand up comedian, ραδιοφωνικό παραγωγό, συγγραφέα, και πολλά άλλα, αλλά κυρίως για τον Λάμπρο Φισφή που τόσο ειλικρινά και τόσο ανώδυνα έχει σκεφτεί να ρωτήσει τα παιδιά για τα πιο δύσκολα θέματα. Στα οποία εκείνα, τα παιδιά, απαντούν με εντυπωσιακή απλότητα και αμεσότητα, μεταφέροντας χωρίς να το καταλαβαίνουν, όσα συμβαίνουν στο σπίτι, στην οικογένειά τους, στο σχολείο, στην τάξη τους και βέβαια μέσα τους. Απολαύσαμε το small talk ένα καλοκαιρινό βράδυ αγκαλιά με τα δυο μου παιδιά, χαλαροί στο διπλό οικογενειακό κρεβάτι, που τότε έγινε πραγματικά οικογενειακό, χωρούσε γέλια, χαρές, αγκαλιές, συζήτηση, συνύπαρξη, θα τολμούσα να πω και συνεύρεση.  Αναρωτηθήκαμε παρέα για το τί είναι η αγάπη, πώς τη βλέπουν τα παιδιά, τί κάνουν οι μεγάλοι, ποιά είναι η εξέλιξη των πραγμάτων, η διαδρομή που εκείνα έχουν στο κεφάλι τους.

Πλησιάζει και φέτος η εποχή εκείνη που αφήνουμε κάτω τα μολύβια - εντάξει, παλαιού τύπου έκφραση το αναγνωρίζω, μια πιο δόκιμη φράση θα ήταν, απομακρυνόμαστε από τα πληκτρολόγια - για την καλοκαιρινή ανάπαυλα.  Θυμάμαι τον εαυτό μου κάθε χρόνο τέτοια εποχή να ξεκαθαρίζω τα inbox μου και να πετάω τις άχρηστες πληροφορίες της χρονιάς, κάτι που μου έδινε και μια ευκαιρία να ανατρέξω στο τί έχει συμβεί τους μήνες που πέρασαν. Φέτος το inbox μου είναι γεμάτο από ασυνήθιστα μηνύματα: links για συνδέσεις στο zoom, μαθήματα που τα παιδιά μου έπρεπε να κάνουν μόνα στο σπίτι και να υποβάλουν ηλεκτρονικά σε διάφορες πλατφόρμες, κωδικοί ηλεκτρονικών πληρωμών, επιβεβαιώσεις για αποστολές και παραδόσεις προιόντων που αναζήτησα και βρήκα online.. μια χρονιά, γεμάτη από διαδίκτυο. Το 2020. Η χρονιά του covid-19. Ανακαλώ στη μνήμη μου το τί περάσαμε ως ανθρωπότητα, ως χώρα και ως οικογένεια φέτος και εντυπωσιάζομαι από το πόσο μακρινά μου φαίνονται. Οι βαλίτσες των παιδιών είναι φτιαγμένες, έτοιμες, μέ